دولت بزرگ کافی نیست، سلامت در مشارکت است
دولت های بزرگ در انجام کارهای کوچک ناتوان هستند، همانگونه که دولت های کوچک از انجام کارهای بزرگ عاجزند.
ضرورت اقدام جمعی در سطوح خرد به ویژه در بحران شاید به این معنا باشد که دولت های بزرگ در انجام کارهای کوچک ناتوان هستند، به همان شکلی که دولت های کوچک از انجام کارهای بزرگ عاجزند. این مسأله پذیرفتنی خواهد بود آنگاه که مشارکت مردمی همراه نباشد که از قرار مردمان می توانند کارهای کوچک با تأثیرات کلان انجام دهند که اغلب مسائل پیچیده راه حل ساده ای دارند به نام اقدام جمعی.
تاب آوری عبور موفقیت آمیز را با همین شر اجتماعی و هماهنگ بودن اقدامات تضمین می کند و این جز با حکمیت و فرماندهی واحد حاصل نخواهد شد. اکنون فرصت گله مندی نیست که خدای ناکرده عزیزان این آب و خاک از دست میروند.
همراهی و مناعت بزرگ از مردمان است که با ایفای کوچکترین نقش های اجتماعی موفقیتی شایان را رقم میزند، بستر ایفای نقش های منفرد در ساختار اجتماعی را دولت بایستی تقویت و حفاطت کند تخطی قابل اغماض نیست.
نیروی پنهان در ماست، دولت در تسهیل، حکمیت و حکمرانی هم وظیفه و سهمی تعیین کننده دارد، تغییرات کلان دستاورد اقدامات کوچک ماست و این بمعنای نادیده انگاری نقش حکمرانی نیست.
شناسایی، تقویت و تحریک توانایی جوامع، شناسایی منابع و موانع در جوامع محلی وظیفه مشترک سازمانهای دولتی و غیردولتی است که به مهر پروردگار برآیند این نیروی پنهان موفقیت است.
انتظار میرود انجمن های علمی در گرایشهای پزشکی و غیر پزشکی (علوم پایه، فنی و مهندسی، کشاورزی و علوم انسانی و بین رشته ای) و تشکلهای صنفی با تعهد و درخور شرایط، بیش از پیش رسالت و مسئولیتهای اجتماعی خویش را عهده دار باشند. بحرانی فراگیر از این دست اگرچه در اقتصاد و آموزش چالش و رویش هایی را نیز بهمراه دارد اما انتظار میرود تشکلهای اجتماعی و انجمن های علمی حداقل در زمینه های سه گانه زیستی، روانی، اجتماعی تحت فرماندهی وزرات محترم بهداشت نقش های بیشتری را بپذیرند.
